برنامهریزی راهبردی شیوهای است سیستماتیک که بر ایجاد و برقراری پیوستگی بین اقدامات اولویتدار با در نظر داشتن ضعف و قوت (تواناییها و منابع) و همچنین فرصتها و تهدیدها (عوامل خارجی و جریانات تأثیر گذار) تکیه دارد. علاوه بر تعریف ارائه شده، برنامهریزی راهبردی را میتوان روشی نظام یافته برای اخذ تصمیمات و اجرای فعالیتها در خصوص شکل دهی و رهنمود یک سامانه، کارکرد و علل آن دانست. با توجه به تفاوت در شیوههای گزینشی گردآوری اطلاعات، تحلیل هدفمند و تعیین اهداف مشارکت تصمیم سازان اصلی، تبیین و ارزیابی گزینهها، بررسی تبعات آتی تصمیمات و اعمال آنها و بیش از هر چیز تأکید بر اجرای موفقیت آمیز برنامهها از سایر گونههای برنامهریزی متمایز میشود. از آنجا که در برنامهریزی راهبردی توجه برنامهریز به آنچه برای جامعه و یک سامانه مهم در آن معطوف میگردد، چارچوبی برای تصمیمگیران در رویارویی با شرایط متغییر و تعیین اولویتها در تخصیص منابع و فعالیتها فراهم میسازد.
هدف این مقاله تعیین نحوه به کارگیری فرآیند برنامهریزی راهبردی در برنامهریزی گردشگری منطقهای در ایران است. در این مقاله ابتدا مبانی نظری فرآیند برنامهریزی راهبردی در برنامهریزی منطقهای با تکیه بر توسعه گردشگری مورد بررسی قرارگرفته است. در ادامه با تکیه بر فرآیند برنامهریزی راهبردی و فنون پیشنهادی مرتبط با آن درباره فعالیتهای گردشگری شهرستان نیشابور یک مطالعه موردی صورت گرفته است. تعیین راهبردهای توسعه بخش محصول گردشگری از نتایج کاربردی پایانی این تحلیل میباشد.
