چکیده : وجود عدم قطعیت در محیط پروژه یکی از مهمترین دلایل طولانی شدن مدت زمان پروژه است. گلدرت در روش زنجیره بحرانی ، تا حدی توانست این مشکل را مرتفع سازد ، اما عدم وجود مدلی کمی در تعیین اندازه بافر پروژه یکی از مهمترین کاستی های این روش به شمار می رفت. از آنجاکه یکی از رسالت‌های روش زنجیره بحرانی و منطق فازی در مدیریت پروژه، مقابله با عدم قطعیت‌های موجود در پروژه است لذا هدف از انجام این مطالعه، مرتفع ساختن این کاستی، ضمن استفاده از رویکرد فازی می‌باشد. در این مقاله برای تعیین اندازه بافر پروژه، مدلی کمی مبتنی بر منطق فازی ارائه می شود. نوآوری این مقاله در منظور کردن همزمان سه متغیر میزان ریسک پذیری مدیر، فشردگی منبع و پیچیدگی شبکه، در مدل پیشنهادی، قرار دارد. نتایج حاصل از بکارگیری این مدل در یک نمونه عددی، نشان می‌دهد که مدل پیشنهادی، در مقایسه با دو مدل شناخته شده C&PM و RSEM ، اندازه بافر پروژه مناسب تری را حاصل خواهد کرد.