هماهنگی زنجیره تامین برای هم‌سویی سیاست‌های اعضای زنجیره و استفاده از سود بیشینه ممکن برای زنجیره تامین، محور پژوهش-های بسیاری در دهه‌ اخیر بوده است. برای دستیابی به هماهنگی، استفاده از ساز و کارهای گوناگونی امکان‌پذیر است که قراردادها یکی از مهم‌ترین آنها هستند. این پژوهش به مقایسه دو گونه‌ی پرکاربرد از قراردادها شامل اشتراک درآمد و بازخرید برای هماهنگی زنجیره تامین می‌پردازد. نوآوری دیگر این مقاله تحلیل تعیین سیاست‌های سفارش‌دهی و قیمت‌گذاری بوسیله این قراردادها در شرایط نامعینی تقاضا است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که با در نظر گرفتن تقاضای نامعین جمعی، قرارداد اشتراک درآمد توانایی کامل در هماهنگی قیمت‌گذاری و سفارش‌دهی دارد در حالی که قرارداد بازخرید تنها هماهنگی از طریق سیاست سفارش‌دهی را فراهم می‌کند.